KÜÇÜK ADIMLARLA BAŞLAR
Yine bir huzursuzluğa,
Göz açmak bu bana.
Yine israf gündüzler,
Ömrümden çala çala.
Bu gereksiz insan topluluğundan,
Acaba nasıl kurtulmaca?
Ömrümü sömürtmeye geldim buraya,
Pervarili bulutlar bunu bilmeyecekler
…
böyle limansız, böyle imlâsız, yârsız
böyle zulasız, böyle şarkısız, sazsız
seni orada... beni burada
öyle hasret bir dokunuşa
unutmuşlar... unutmuşlar..
Yılmaz Odabaşı
Afife
Hayatımda mesut olduğum ilk gece... Sanatın ruhuma verdiği güzel sarhoşluk içindeyim. O piyeste (Yamalar) güzel bir sahne vardır; ağlama sahnesi... Orada taşkın bir saadetle gerçekten ağladım... Alkış, alkış, alkış... Perde kapandı; açıldı, bana çiçekler getirdiler. Perde tekrar kapandı. Muharrir (Hüseyin Suat Bey) kuliste bekliyormuş; ben çıkarken durdu, alnımdan öptü: 'Bizim sahnemize bir sanat fedaisi lazımdı; sen işte o fedaisin' dedi.
.......
Beni unutmuşlar, sahneye çıktığım zaman alnımdan öpen muharrir, beni teşvik eden büyük adamlar, hayranlarım, seyircilerim, arkadaşlarım... Hepsi beni unuttular. Ne çabuk... Kapımı çalan, hatırımı soran bir insan yok. Burada boğuluyorum. Ben deli değilim. Beni çıkartın. Yoksa ben de delireceğim. / Afife Jale
Yok oluşun ilk basamaklarındayım
Derken sakinleşiyor adımlarım
Bir demet ışık görüyorum içimden çıkan
Bu mu benim kararmış kalbim,
Ya karalar bağlamış kendim?
İnsanlar yok burada ve uğultular
Derin bir sessizlikle çırpınır bulutlar
Ben kendimi buldum kendimi
Ve aşarken önümde örülmüş her bendimi
Çığlık çığlığa söyleyemediklerim
Ve göz göze gelemediklerim
Ben neyim?
Ne anlamı kaldı yok oluş demenin,
Gerçek hayat yok oluşun deminde mi?
Bak ufalanıyor bedenim
Ve her zerremle nüfuz ettiklerim
Adını ver bu durumun içindeyim,
Etrafımda dönsün tüm yıldızlar
Ve dökülsün beni avutan tüm yaldızlar
İçimden içime akan savaşlar
Beni yutmaya çalışan her hayatın içinden
Ben kendimi buldum kendimi!
Yok oluşun ilk basamaklarındayım
Derken sakinleşiyor adımlarım
Bir demet ışık görüyorum içimden çıkan
Bu mu benim kararmış kalbim,
Ya karalar bağlamış kendim?
İnsanlar yok burada ve uğultular
Derin bir sessizlikle çırpınır bulutlar
Ben kendimi buldum kendimi
Ve aşarken önümde örülmüş her bendimi
Çığlık çığlığa söyleyemediklerim
Ve göz göze gelemediklerim
Ben neyim?
Ne anlamı kaldı yok oluş demenin,
Gerçek hayat yok oluşun deminde mi?
Bak ufalanıyor bedenim
Ve her zerremle nüfuz ettiklerim
Adını ver bu durumun içindeyim,
Etrafımda dönsün tüm yıldızlar
Ve dökülsün beni avutan tüm yaldızlar
İçimden içime akan savaşlar
Beni yutmaya çalışan her hayatın içinden
Ben kendimi buldum kendimi!
Yok oluşun ilk basamaklarındayım
Derken sakinleşiyor adımlarım
Bir demet ışık görüyorum içimden çıkan
Bu mu benim kararmış kalbim,
Ya karalar bağlamış kendim?
İnsanlar yok burada ve uğultular
Derin bir sessizlikle çırpınır bulutlar
Ben kendimi buldum kendimi
Ve aşarken önümde örülmüş her bendimi
Çığlık çığlığa söyleyemediklerim
Ve göz göze gelemediklerim
Ben neyim?
Ne anlamı kaldı yok oluş demenin,
Gerçek hayat yok oluşun deminde mi?
Bak ufalanıyor bedenim
Ve her zerremle nüfuz ettiklerim
Adını ver bu durumun içindeyim,
Etrafımda dönsün tüm yıldızlar
Ve dökülsün beni avutan tüm yaldızlar
İçimden içime akan savaşlar
Beni yutmaya çalışan her hayatın içinden
Ben kendimi buldum kendimi!
Yok oluşun ilk basamaklarındayım
Derken sakinleşiyor adımlarım
Bir demet ışık görüyorum içimden çıkan
Bu mu benim kararmış kalbim,
Ya karalar bağlamış kendim?
İnsanlar yok burada ve uğultular
Derin bir sessizlikle çırpınır bulutlar
Ben kendimi buldum kendimi
Ve aşarken önümde örülmüş her bendimi
Çığlık çığlığa söyleyemediklerim
Ve göz göze gelemediklerim
Ben neyim?
Ne anlamı kaldı yok oluş demenin,
Gerçek hayat yok oluşun deminde mi?
Bak ufalanıyor bedenim
Ve her zerremle nüfuz ettiklerim
Adını ver bu durumun içindeyim,
Etrafımda dönsün tüm yıldızlar
Ve dökülsün beni avutan tüm yaldızlar
İçimden içime akan savaşlar
Beni yutmaya çalışan her hayatın içinden
Ben kendimi buldum kendimi!
Yok oluşun ilk basamaklarındayım
Derken sakinleşiyor adımlarım
Bir demet Işık görüyorum içimden çıkan
Bu mu benim kararmış kalbim,
Ya karalar bağlamış kendim?
İnsanlar yok burada ve uğultular
Derin bir sessizlikle çırpınır bulutlar
Ben kendimi buldum kendimi
Ve aşarken önümde örülmüş her bendimi
Çığlık çığlığa söyleyemediklerim
Ve göz göze gelemediklerim
Ben neyim?
Ne anlamı kaldı yok oluş demenin,
Gerçek hayat yok oluşun deminde mi ?
Bak ufalıyor bedenim
Be her zerremle nüfuz ettiklerim
Adını ver bu durumun içindeyim,
Etrafımda dönsün tüm yıldızlar
Ve dökülsün beni avutan tüm yıldızlar
İçimden içime akan savaşlar
Beni yutmaya çalışan her hayatın içinden
Ben kendimi buldum kendimi!
AZİZ NESİN: HİÇBİR ŞEY YAPMAMIŞ OLMAK DA, YAPILABİLECEK KÖTÜLÜKLERİN EN KÖTÜSÜDÜR
Ah Biz Ödlek Aydınlar
“Halk iyidir, aydınlar kötüdür.” Bu yargıyı ortaya atanlar yine aydınlar. Halkı tavlamak için, özellikle politikacı ve yönetmen olan aydınların büyük kandırmacası bu. Bu yanlış yargıdaki “halk” yerine “işçi sınıfı”nı da koyabiliriz. Örneğin